“วิมานหนาม” บทสุดท้ายของแม่สีดา

อีกด้านหนึ่งของภาพยนตร์ บอกเล่าชีวิตของคู่รักที่ร่วมกันสร้างชีวิตแต่กลับไม่มีสถานะในสายตากฎหมาย ความรักที่ไม่ได้รับการรับรอง ส่งผลให้การตัดสินใจแทนกันในยามวิกฤตเป็นไปไม่ได้ แม้จะใช้ชีวิตร่วมกันมายาวนานก็ตาม นี่คือภาพแทนของความไม่เป็นธรรมที่ผู้คนจำนวนมากยังเผชิญอยู่ ทั้งในแง่ของสิทธิทางกฎหมาย การรับมรดก หรือแม้กระทั่งการดูแลกันในฐานะครอบครัว

สำหรับสีดาเอง การกลับมาครั้งนี้ไม่เพียงเติมเต็มความคิดถึงที่มีต่ออาชีพที่รัก แต่ยังเป็นการพิสูจน์ว่าผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเคยใช้ชีวิตเงียบ ๆ อย่างโดดเดี่ยว ยังสามารถส่งต่อพลังผ่านบทบาทที่ยิ่งใหญ่ได้ เธอพูดถึงความประทับใจที่ได้ร่วมงานกับนักแสดงรุ่นใหม่อย่างอิงฟ้า วราหะ และเจฟ ซาเตอร์ พร้อมชื่นชมว่าคนรุ่นใหม่มีความสามารถและทัศนคติที่น่าชื่นชม

ในฉากหนึ่งของภาพยนตร์ ที่ตัวละครแม่แสงต้องร่วมงานบวช ซึ่งเป็นฉากที่มีน้ำหนักทางอารมณ์สูง สีดาเผยว่าเธอรู้สึกเชื่อมโยงกับฉากนี้อย่างลึกซึ้ง เพราะมันไปสะกิดถึงเรื่องราวในชีวิตจริงของเธอเอง จนทำให้เธออินกับบทและหลั่งน้ำตาออกมาโดยไม่ต้องเสแสร้ง นี่คือสิ่งที่ทำให้การแสดงของเธอในเรื่องนี้ไม่ได้เป็นเพียงงานสุดท้าย แต่กลายเป็น มรดกทางความรู้สึก ที่ส่งตรงถึงคนดู

“วิมานหนาม” จึงไม่ใช่แค่หนังดราม่าครอบครัวที่ฟาดฟันกันทางอารมณ์ แต่เป็นงานศิลปะที่เปิดประเด็นให้สังคมได้ตั้งคำถามกับสิ่งที่เคยชิน ทั้งเรื่องสิทธิของคู่รักที่ไม่ได้รับการรับรองตามกฎหมาย หรือสถานะของคนที่ดูแลกันเสมือนครอบครัว แต่กลับไม่มีสิทธิ์ใด ๆ รองรับ หากสังคมยังไม่เปลี่ยนกฎหมาย และไม่ปรับมุมมองเรื่องความรักและครอบครัว ความเจ็บปวดแบบเดียวกับที่ตัวละครในเรื่องเผชิญ ก็อาจเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในวันที่เสียงของคนรุ่นใหม่พยายามผลักดันความเท่าเทียมทางเพศและสิทธิขั้นพื้นฐานให้เป็นจริงมากขึ้น การที่นักแสดงรุ่นใหญ่กล้าออกมาเล่าปัญหาเหล่านี้ผ่านบทบาทหนึ่งในชีวิต อาจเป็นสิ่งที่ช่วยเปิดใจให้คนรุ่นเดียวกันหันกลับมาทบทวนบางสิ่งเช่นกัน หากนี่คือผลงานสุดท้ายของแม่สีดา มันก็ไม่ใช่แค่การปิดฉาก แต่เป็นการ “เปิดคำถาม” ที่สำคัญยิ่งกว่า