ลูกฉันเป็นคนดี...แล้วจริงหรือ? มุมมองความเป็น "คนดี" ในสายตาพ่อแม่และสังคม

ในยุคที่โลกออนไลน์มีอิทธิพลสูง เราได้เห็นพฤติกรรมที่น่าเป็นห่วงของเยาวชนเพิ่มมากขึ้น ตั้งแต่การรังแกกันบนโลกออนไลน์ การท้าทายกฎหมาย ไปจนถึงการใช้ความรุนแรง น่าแปลกที่หลายครั้งผู้กระทำผิดกลับมาจากครอบครัวที่ดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบ มีความอบอุ่น มีฐานะดี และพ่อแม่ให้การดูแลอย่างใกล้ชิด แล้วอะไรคือสาเหตุที่ทำให้พวกเขาเลือกที่จะก้าวพลาด?

การเลี้ยงลูกให้เป็น "คนดี" ที่แท้จริงนั้น ไม่ใช่เพียงการปกป้องหรือปิดหูปิดตาเมื่อลูกทำผิด แต่คือการสร้างภูมิคุ้มกันทางจิตใจให้แข็งแรง สอนให้เขารู้จักรับผิดชอบต่อการกระทำของตนเอง เข้าใจถึงผลที่จะตามมา และกล้าที่จะยอมรับความผิดพลาด เพราะ "คนดี" ไม่ได้หมายถึงคนที่ไม่เคยทำผิด แต่คือคนที่รู้จักสำนึกผิด กล้าขอโทษ และพร้อมที่จะแก้ไขตัวเองเมื่อพลาดพลั้ง

สิ่งสำคัญที่พ่อแม่ควรปลูกฝังให้ลูกเข้าใจคือ การยอมรับผิดไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่การปฏิเสธความรับผิดชอบต่างหากที่น่าละอาย การปกป้องลูกในทางที่ผิดไม่ได้ช่วยให้เขาเติบโตเป็นคนดี แต่กลับเป็นการบ่มเพาะนิสัยเอาแต่ได้ ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี และอาจนำไปสู่การกระทำผิดที่ร้ายแรงยิ่งขึ้นในอนาคต

ถึงเวลาแล้วที่สังคมไทยต้องทบทวนมุมมองเรื่อง "ความดี" ให้สอดคล้องกับความเป็นจริง พ่อแม่ต้องกล้าที่จะถอดแว่นตาสีชมพูออก มองความจริงตรงหน้า และยอมรับว่าลูกของเราก็มีข้อบกพร่อง มีความผิดพลาดได้เช่นเดียวกับคนอื่น เมื่อลูกทำผิด แทนที่จะรีบออกมาปกป้องด้วยคำว่า "ลูกฉันเป็นคนดี" ลองเปลี่ยนมาเป็นการพูดคุย รับฟัง และร่วมกันหาทางแก้ไขปัญหาอย่างตรงไปตรงมาจะดีกว่าหรือไม่?

เพราะการเป็น "คนดี" ไม่ใช่สิ่งที่ติดตัวมาแต่กำเนิด หรือได้มาเพราะการประกาศของพ่อแม่ แต่เป็นสิ่งที่ต้องพิสูจน์ด้วยการกระทำ วันแล้ววันเล่า ในทุกย่างก้าวของชีวิต