นักศึกษาเกาหลีใต้แห่ลาออกจากมหาวิทยาลัยเกือบ 90,000 คน

รัฐบาลเกาหลีใต้เปิดเผยเมื่อวานนี้ (18 ก.ย.) ว่า มหาวิทยาลัยแห่งชาติในแต่ละจังหวัดมีนักศึกษาลาออกจากมหาวิทยาลัยโดยสมัครใจเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยมีนักศึกษาเกือบ 90,000 คน ลาออกจากมหาวิทยาลัยในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา แม้จะมีความพยายามที่จะจัดตั้งมหาวิทยาลัยศูนย์กลางระดับภูมิภาคเพื่อส่งเสริมการพัฒนาที่สมดุล แต่นักศึกษาที่อยากเข้ามาศึกษาในเขตมหานคร เช่น กรุงโซล อินชอน และคยองกี ยังคงมีอยู่มาก

แนวโน้มดังกล่าวทำให้เกิดความกังวลว่าการอพยพของนักเรียนไปยังเขตมหานคร อาจทำให้พื้นที่ห่างไกลเสื่อมโทรมลง และยิ่งทำให้เกิดความกังวลว่ามหาวิทยาลัยในภูมิภาคจะไม่สามารถมีอยู่ได้ โดยข้อมูลจากกระทรวงศึกษาธิการของเกาหลีใต้ เผยให้เห็นว่า ตั้งแต่ปี 2019-2023 จำนวนเฉลี่ยของผู้ที่ออกจากมหาวิทยาลัยแห่งชาติในพื้นที่ห่างไกลเพิ่มขึ้นมากกว่าสองเท่าของจำนวนในเขตมหานคร ซึ่งในบรรดามหาวิทยาลัยแห่งชาติ 37 แห่งทั่วประเทศ มี 5 แห่งที่ตั้งอยู่ในกรุงโซลและจังหวัดคยองกี มีนักศึกษา 5,499 คนลาออกจากมหาวิทยาลัยในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา ในทางกลับกัน มหาวิทยาลัยที่อยู่ไกลจากกรุงโซลมีนักศึกษาลาออกจากมหาวิทยาลัยถึง 84,521 คน ซึ่งมีความแตกต่างถึง 15.3 เท่า

โดยเฉลี่ยแล้ว มหาวิทยาลัยของรัฐในเขตมหานครจะมีนักศึกษาลาออกประมาณ 1,100 คนต่อมหาวิทยาลัย ในขณะที่มหาวิทยาลัยในพื้นที่ห่างไกล มีนักศึกษาลาออกโดยเฉลี่ย 2,641 คน ซึ่งสูงกว่าประมาณ 2.4 เท่า

มหาวิทยาลัยแห่งชาติคังวอนในชุนชอน จังหวัดคังวอง มีนักศึกษาลาออกกลางคันมากที่สุด จำนวน 7,196 คน รองลงมาคือมหาวิทยาลัยแห่งชาติคยองปุกในแทกู จำนวน 5,602 คน และมหาวิทยาลัยแห่งชาติชอนนัมในกวางจู จำนวน 5,295 คน นอกจากนี้ ยังมีข้อแตกต่างที่สำคัญในอัตราการลาออกกลางคันระหว่างมหาวิทยาลัยทั่วไปและมหาวิทยาลัยด้านการศึกษา

 ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา มีนักศึกษา 1,173 คน ลาออกจากมหาวิทยาลัยด้านการศึกษา 11 แห่ง โดยเฉลี่ยแล้วมีนักศึกษาออกจากมหาวิทยาลัย 161 คนต่อสถาบัน ในทางตรงกันข้าม มีนักศึกษา 88,247 คนออกจากมหาวิทยาลัยทั่วไป 26 แห่งในช่วงเวลาเดียวกัน โดยเฉลี่ยแล้วมีนักศึกษาออกจากมหาวิทยาลัย 3,394 คนต่อสถาบัน

จำนวนนักศึกษาที่ลาออกยังแตกต่างกันไปตามแต่ละภาควิชา ภาควิชาศิลปศาสตร์มีนักศึกษาลาออกเฉลี่ยปีละ 721 คน ในขณะที่ภาควิชาวิทยาศาสตร์ธรรมชาติมีนักศึกษาลาออก 880 คน ซึ่งมีความแตกต่างกันที่ 149 คน อัตราการออกกลางคันที่เพิ่มขึ้นส่งผลให้ค่าใช้จ่ายด้านการศึกษาต่อหัวสำหรับนักศึกษาที่เหลือสูงขึ้น ส่งผลให้เกิดวัฏจักรอันเลวร้ายของคุณภาพการศึกษาที่ลดลง และบริการสวัสดิการ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อค่าเล่าเรียนในมหาวิทยาลัยถูกตรึงไว้